شعرگونه

کلام

 کلام

 شلیک می شود گاهی

 نشان می گیرد ب دستت و

 تو نشسته ای

    ب پایت و

 تو سکونی

 کلام

 گاهی ب چشم ت

  و کور می شوی

  روح را می بینی

ب دلت

 گاهی کلام شلیک می شود

 و تو فقط سکوت می کنی

 لبخند را زیر بغل میزنی

 سرت را پایین می اندازی

 با خود، اشک زمزمه می کنی

 و می دانی

 افتاب گردان خوشید را دوست می دارد

 با هر گام، کوتاه تر می شوی

 چ قدر چروکیده می شود لبانت

 تاریخ هم تو را حذف می کند

 ...

 از ناتمام های همیشه گی

 19 آذر 93