radioehsan

این وبلاگ نوشته های روزانه من - احسان - است

radioehsan

این وبلاگ نوشته های روزانه من - احسان - است

پاییز و زمستان 94


 امسال هفتمین دوره جایزه داستان های 10 کلمه ای لی برگزار شد. یکی از اتفاقات مستقل و مینی­مال ادبی ملی که از سال 88 به ایده و پیگیری های شهاب آب­روشن هر ساله در حال برگزاری است.

آذرماه هر سال علاقه مندان به ادبیات مینی­مال با شور و اشتیاق تلاش خود را در جایزه داستان­های 10 کلمه ای لی به اشتراک می­گذارند و در معرض داوری اهالی ادبیات ایران قرار می گیرند.

سایت این جایزه اینجا قابل مشاهده ست.





 رونمایی کتاب "برقع، هنر اقلیم و هویت بومی" اثر احسان میرحسینی در زمستان 94 در سرای اهل قلم تهران اتفاق افتاد. میرحسینی دانش ­آموخته کارشناسی ارشد نقاشی، دانشگاه شاهد تهران ست. این کتاب که نگارش ان از سال 86 آغاز شده در 5 فصل نگاشته شده است.

 


 

بدون عنوان

 

یک روز ک از خواب بیدار شد هر چ تلاش کرد نتوانست مثل همیشه ب زنش صبح بخیر بگوید. کلمات در مغزش سرگردان بودند؛ به سمت گلویش حمله می کردند، اما همچون موجودی کور راهی ب گلویش نمی یافتند. انگار هیچ چیزی نمی خواست مثل همیشه پیش برود. از خانه خارج شد کمی جلوتر ایستاد. سرش را چرخاند. ب خانه اش نگاه کرد و برای همیشه رفت.

 

جواد انصاری – پاییز 94



 

کرگدن



- دیگر هیچ کس را نمی شود فهمید. آیا تو می فهمی چ می گویند؟

- باید سعی کنیم ذهنیاتشان را تعبیر کنیم و زبانشان را یاد بگیریم.

- آن ها زبان ندارند.

- تو چ می دانی؟

- گوش کن دیزی، ما بچه دار می شویم و بچه های ما بچه دار می شوند. البته خیلی خیلی طول خواهد کشید. اما ما دو نفره می توانیم جامعه بشری را از نو بسازیم. اگر کمی همت کنیم...

- من نمی خواهم بچه دار شوم.

- پس چطور می خواهی دنیا را نجات بدهی؟

- اصلن شاید خود ما را باید نجات داد. شاید غیر طبیعی خود ما باشیم. مگر از نوع ما دیگر کسی را می بینی؟

- دیزی، من حاضر نیستم چنین حرف هایی از تو بشنوم.

نومیدانه به او می نگریستم.

- حق با ماست، دیزی. من مطمئنم.

- چ ادعایی! دلیل مطلق وجود ندارد. حق با دنیاست، ن با من و تو.

- چرا، دیزی، حق با من ست. دلیلش هم این ک تو حرف مرا می فهمی و من تو را آنقدر ک مردی بتواند زنی را دوست داشته باشد دوست دارم.

- من کمی شرم دارم از آن چ تو اسمش را عشق می گذاری. عشق یک چیز مرضی ست... و با این نیروی فوق العاده ک از این موجودات اطراف ما بر می خیزد قابل قیاس نیست. 


کرگدن نوشته یونسکو از مجموعه بیست و یک داستان - انتخاب و ترجمه نجفی



روزمر گی


خواب مرا با خود نمی برد.

چ ساده می انگاشتم می توانم گوشه ای بنشینم و زندگیم را داشته باشم ... افسوس، همه، کارم دارند.

همه ی این سال ها و همه ی ادم هایی ک دوست شان دارم و دوستم دارند با تمام محبت شان مرا ب خودم فرو می برند و من زیر دست و پای مهربانی تمام 30 سال زنده گی و دوستان ارام ارام له می شوم.

لبخندم را دود همین سیگار قدر می داند، دودی ک ب حرمت چشمانت از گوشه چکه چکه اشک ها ب پرواز در می ایند...

گاهی دوستانه ها سنگین می شوند و من کمرم را پشت لبانت جا گذاشتم

...